باغ آلبالو

باغ آلبالوی جلوی عمارت را که می بینم،سر می خورم به دوران کودکی.خنده ها.بازی ها.دعواهای الکی و آشتی های شیرین.کتک خوردن های مصلحتی از آقابزرگ.آقابزرگی که حالا فقط با مشتی از این خاطرات برای من زنده است.حالا این عمارت و این باغ آلبالوی پیر را کسی نیست که تر و خشک کند!.هم صحبت در و دیوار عمارت و درخت های باغ،برگ های زرد و خشکی شدند که پائیز هر سال روی هم می افتند و کسی نیست که آن ها را بسوزاند.حتی سیمین.دختر کوچولو و ریزه میزه ای که با مادرش در اتاقک کوچکی ته باغ زندگی می کردند.همبازی همیشگی ما.هم صحبت روزهای نوجوانی و شیطنت های همان روزها.هر وقت در این سال ها حرف از سیمین می شد به یک طریقی بحث را عوض می کرد مادرم.حالا که بعد از ماجراهای زیاد از حبس آزاد شدم،در و دیوار باغ با من غریبی می کنند.برگ ها هم حتی من را نمی شناسند.دیگر خبری از غروب های خنک تابستان نیست که دور حوض بدویم و بخندیم و بخندیم و بخندیم.اینجا غروب تابستانش هم داغ است.اینجا کسی منتظر من نبود.حتی سیمین..

*گاهی خاطرات سوخته و خاک گرفته هم دوست داشتنی می شوند.حتی اگر مزه سوختگی اش حالت را به هم بزند.